top of page

Interview met Mijn Geheim

Voor de rubriek "Brief aan..." heb ik een brief geschreven aan de man die al jaren mijn leven negatief beheerst.

Hieronder kan je de hele brief lezen.

Tips!

Zijn de lettertjes te klein? Klik op de brief om in te zoomen!

of

Klik hier om de tekst-versie van de brief te lezen

2019_01_27_MijnGeheim.jpg
Tekstversie

Brief

aan de man die mijn jeugd verziekte

Je gevoelens verwoorden is niet altijd gemakkelijk. Soms lukt het beter op papier. In deze aflevering schrijft Vivianne (29) een brief aan haar vader die haar leven al jaren negatief beheerst.

Tekst: Pantoef

"Vader, zo noem ik je allang niet meer en ik zou het ook niet meer over mijn lippen kunnen krijgen na wat er gebeurd is. Je bent de titel vader niet waard, dat is wel duidelijk. Een vader beschermt zijn kind, zorgt voor een veilige basis waar je als kind altijd op terug kunt vallen en waar je graag naartoe gaat, maar het leven bij ons thuis was door jou allesbehalve veilig. Als jij thuis was hing er spanning in de lucht. Ik was altijd op mijn hoede, probeerde in te schatten hoe je stemming zou zijn en wanneer de volgende uitbarsting zou volgen. Thuis was een plek waar angst altijd op de loer lag. Ik probeerde me onzichtbaar te maken, maar helaas lukte dat niet. Je wist me altijd te vinden. Je bent inmiddels een oude man van zeventig en allang niet meer samen met mijn moeder, maar nog altijd probeer je ons leven te beheersen en te verpesten. Ik zeg je, dat zal je niet meer lukken nu, je gedrag hééft lange tijd mijn lichaam en geest gekweld, maar alles wat er gebeurd is, heeft me ook sterker gemaakt. Zo sterk dat ik op durf te staan tegen jou en nooit meer voor je zal zwichten. Mijn angst voor jou begon al toen ik een klein meisje was. Ik was stil, verlegen en niet de slankste. Op school werd ik gepest, maar thuis door jou ook. Enig kind van een liefdevolle moeder die thuis was om voor mij te zorgen en een dominante vader die leraar was, iemand die elke dag uren tussen de kinderen verbleef maar eigenlijk zelf geen kinderen wilde. Mama heeft wel eens verteld dat je haar zonder enig overleg van tevoren vertelde dat je de volgende dag naar het ziekenhuis zou gaan om je te laten

'helpen', maar dat mama je daarvan wist te weerhouden omdat ze zo graag een kindje wilde. Dat door mama gewenste maar door jou ongewilde kind kwam er en kon in jouw ogen werkelijk niets goed doen. Elke kans greep je aan om me terecht te wijzen en de les te lezen. Het maakte me nog onzekerder dan ik al was. Je wilde me altijd verbeteren, als ik iets niet goed deed, liet je me dat op agressieve wijze merken. Je schreeuwde tegen me en niet zelden deelde je daarbij ook nog een klap uit. Je was driftig, dominant en overheersend. Vriendinnetjes nam ik alleen mee naar huis als jij er niet was. Ik was liever bij anderen, daar was het veel fijner. Daar liepen de vaders niet in een onderbroek door het huis. Ze rukten de deur niet open als je onder de douche stond en betastten hun dochters ook niet op ongepaste wijze. Ik was zo bang om met je alleen te zijn. Als mama een enkele keer een weekend weg was, probeerde ik je zoveel mogelijk te ontlopen en deed mijn kamerdeur op slot, want jouw opmerking dat 'we er een gezellig weekend van gingen maken en dat ik best bij je kon komen slapen', maakte me ziek van ellende. Mama wist niets van je ongepaste gedrag af dat kwam pas veel later. Mijn traumatische jeugdherinneringen klimmen uiteindelijk naar boven toen ik op mijn zeventiende voor de zorgopleiding die ik volgde mannen moest wassen. Toen ik een patiënt moest verzorgen bij zijn intieme zone sloegen bij mij alle stoppen door. Alle zorgvuldig weggestopte emoties vochten zich een weg naar buiten. Mama en jij waren toen dat gebeurde al jaren niet meer samen. Gelukkig besloot mama van je te scheiden toen ik dertien was. Toen ik na het wasincident thuiskwam vertelde ik alles aan mama, ze wist niet wat ze hoorde. Ze had het niet geweten, maar geloofde me direct. In het verleden waren er vaker meldingen gemaakt van grensoverschrijdend gedrag op de scholen waar jij gewerkt had. Mama vond

het vreselijk om te horen wat er allemaal gebeurd was en heeft het er nog steeds heel moeilijk mee, ze doet alles om me te helpen. Ik zocht hulp en had dat ook dringend nodig, ik volgde verschillende therapieën en sprak met doktoren en hulpverleners. Veel gezondheidsklachten bleken terug te voeren te zijn op wat ik had meegemaakt in mijn jeugd. Ik ben chronisch ziek, volledig afgekeurd en nog steeds onder behandeling. Ik spande een civiele zaak aan waarin je veroordeeld werd voor grensoverschrijdend gedrag, een kleine pleister op een grote, gapende wond. Ik hoopte dat ik ooit enig besef of zelfs berouw zou zien van jouw kant, maar dat is nooit gekomen. Volgens jou heb jij niets verkeerd gedaan en tot op de dag van vandaag val je me lastig. Je belt me, scheldt me uit en je volgt me op straat als ik mijn hondjes uitlaat. Je zoek uit waar ik ben en zorgt dat je in de buurt bent. Als ik op markten of beurzen sta of een lezing geef ben je erbij en ga je zo dicht bij me staan dat ik je niet kan negeren. Toen het boek over mijn traumatische jeugdherinneringen uitkwam, schreef je als recensie dat dit duidelijk niet mijn genre was en ik beter iets anders kon gaan doen. Wel, dat kan ik niet, door wat jij me aan hebt gedaan. De politie kan helaas niet veel voor me doen, het ligt juridisch allemaal moeilijk en gevoelig blijkbaar en bewijzen is moeilijk, maar daarom vraag ik je eindelijk een man te zijn en je verantwoordelijkheid te nemen. Beken je fouten en geef jezelf aan. Laat het me kunnen afsluiten, zodat ik verder kan met mijn leven, eindelijk zonder jou. Laat me niet wachten op je dood."

bottom of page